Ermengarda de Tours
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 804  valor descoñecido |
| Morte | 20 de marzo de 851 (46/47 anos) Erstein, Francia |
| Enaltecemento | |
| Outro | |
| Título | Emperador de occidente Raíña dos francos Emperatriz Raíña consorte |
| Familia | Etichonids (en)  |
| Cónxuxe | Lotario I |
| Fillos | Rotrude, (Ermengarda), Berta, Lois II o Mozo, Iltruda, Gisla, Lotário II da Lotaríngia, Carlos da Provença |
| Pais | Hugo III de Tours e Ava de Morvois |
| Irmáns | Adelaide de Tours Berta de Tours |
 | |
 | |
Ermengarda de Tours[1], nada en Alsacia en 804 e finada o 20 de marzo de 851, foi unha emperatriz carolinxia de Occidente, esposa de Lotario I. Era filla do conde Hugo de Tours e da Alta Alsacia (m. 837) e de Ava. En 821 casou con Lotario I (fillo de Lois o Piadoso ) en Thionville (en alemán: Diedenhoffen).
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Crese que pasou a súa mocidade no mosteiro de Sainte-Julie en Bressanone (antiga Brixen) onde se educou e foi elixida abadesa sucedendo á falecida Amalperga. Lotario pediuna en matrimonio despois 817 e casaron o 15 de outubro de 821 en Thionville en presenza de 31 bispos, entre eles Adeloc de Estrasburgo. Lotario concedeulle o protectorado da abadía de Brixen. A súa vida viu os incidentes que marcaron o ascenso de Lotario ao imperio en 833 e a súa submisión en 834, o divorcio seguido dun segundo matrimonio con Waldrada do seu fillo Lotario II e o rapto da súa filla Ermengarda polo conde Xisleberto de Maasgau en 846. Pouco a pouco influíu no seu marido que moderou o seu carácter e está detrás de varios diplomas de doazóns feitos por Lotario I.
En 836 recibiu do seu tío paterno Leutgard de Sundgau extensas terras en Alsacia, incluíndo Échery onde tería construído un santuario, pero os Annales de Saint Bertin e a Carta de Vézelay só apuntan a que o seu pai Hugo de Tours foi o construtor dos santuarios de Echéry; o santuario foi cedido por Ermengarda, co acordo do seu marido, ao abade de Gorze[2]. En 849 Ermengarda fundou a abadía de Erstein en terreos cedidos polo seu marido, fundación que figura nun diploma conservado asinado polo papa León IV, e retirouse a este mosteiro onde morreu o Venres Santo 20 de marzo de 851.
Descendentes
[editar | editar a fonte]Tivo varios fillos con Lotario pero os historiadores non están de acordo co seu número. Os nenos que nomeados son:
- Lois II o Mozo (c. 825-875), emperador de Occidente de 855 a 875 e rei da Provenza de 863 a 875.
- Hildruda (c. 826- c. 866), esposa do conde Berengario[3].
- Berta (c. 830- entre 852 e 877), abadesa de Avenay-Val-d'Or en 847.
- Ermengarda (c. 830- c. 849), raptada en 846 polo conde Xisleberto de Maasgau con quen casou.
- Xisela (m. 28 de abril de 864 ), abadesa de San Salvador en Breccia entre 852 e 864.
- Lotario II (835 - 869), casou en 855 coa filla de Bosón de Arles o Vello, Teutberga (m. 875 na abadía de Sainte-Glossinde en Metz) á que repudiou en 860, e logo casou con Waldrada.
- Rotruda (Pavia 836 - 882), muller de Lamberto II de Nantes, margrave de Bretaña e conde de Nantes (852) e máis tarde de Otón II de Lebarten.
- Carlos da Provenza (m. 863), rei de Lión e de Borgoña Transxurana.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Xenealoxía
- ↑ Esta doazón foi supostamente confirmada por Lotario II nun diploma datado en Estrasburgo o 15 de outubro de 859, pero este diploma é falso
- ↑ Le Gendre, Histoire de France, volume 8
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bernhard, J. - Histoire de l'abbaye et de la ville d'Erstein, 1883
- Grandidier PA : Œuvres historiques inédites, Colmar 1865 - 6 volumes.
- Grandidier Philippe-André: Histoire de l'Église et des princes-évêques de Strasbourg, hasta nos jours - 2 volumes, Estrasburg 1776, Imprimerie François Levrault.
- Grandidier PA - Histoire ecclésiastique, militaire, civile et littéraire de la province d'Alsace, Estrasburgo, 1787, Lorenzi e Schulerii (tomo I) e Levrault (tomo II).
- Parisot, Robert : The Kingdom of Lothaire under the Carolingians, París, 1899, Alphonse Picard and Sons Publishers.
- Perny, Guy : Aldaric, duc d'Alsace, Jérôme Do Bentzinger éditeur, Colmar, 2004 ISBN 2 84960 023 7.
- Pfister, Christian : Le Duché mérovingien sous les Carolingiens, Annales de l'Est, 1888, 1889, 1892, Nancy.
- Sitzmann, Edward : Dictionnaire de biographie des hommes célèbres de l'Alsace, Rixheim, 1907, Imprimerie F. Sutter & Cie, 2 volumes.
- Vignier, Jérôme : La Véritable Origine des très illustres maisons d'Alsace, de Lorraine, d'Autriche, de Bade et de quantités autres, París, 1649.
